| گفت این اوباش رایی می‌زنند | تا درین شهر خودم قاضی کنند | |
| دفع می‌گفتم مرا گفتند نی | نیست چون تو عالمی صاحب فنی | |
| با وجود تو حرامست و خبیث | که کم از تو در قضا گوید حدیث | |
| در شریعت نیست دستوری که ما | کمتر از تو شه کنیم و پیشوا | |
| زین ضرورت گیج و دیوانه شدم | لیک در باطن همانم که بدم | |
| عقل من گنجست و من ویرانه‌ام | گنج اگر پیدا کنم دیوانه‌ام | |
| اوست دیوانه که دیوانه نشد | این عسس را دید و در خانه نشد | |
| دانش من جوهر آمد نه عرض | این بهایی نیست بهر هر غرض | |
| کان قندم نیستان شکرم | هم زمن می‌روید و من می‌خورم | |
| علم تقلیدی و تعلیمیست آن | کز نفور مستمع دارد فغان | |
| چون پی دانه نه بهر روشنیست | همچو طالب‌علم دنیای دنیست | |
| طالب علمست بهر عام و خاص | نه که تا یابد ازین عالم خلاص | |
| همچو موشی هر طرف سوراخ کرد | چونک نورش راند از در گفت برد | |
| چونک سوی دشت و نورش ره نبود | هم در آن ظلمات جهدی می‌نمود | |
| گر خدایش پر دهد پر خرد | برهد از موشی و چون مرغان پرد | |
| ور نجوید پر بماند زیر خاک | ناامید از رفتن راه سماک | |
| علم گفتاری که آن بی جان بود | عاشق روی خریداران بود | |
| گرچه باشد وقت بحث علم زفت | چون خریدارش نباشد مرد و رفت | |
| مشتری من خدایست او مرا | می‌کشد بالا که الله اشتری | |
| خونبهای من جمال ذوالجلال | خونبهای خود خورم کسب حلال |