| چون بماند از خلق گردد او یتیم | انس حق را قلب می‌باید سلیم | |
| چون ز کوری دزد دزدد کاله‌ای | می‌کند آن کور عمیا ناله‌ای | |
| تا نگوید دزد او را کان منم | کز تو دزدیدم که دزد پر فنم | |
| کی شناسد کور دزد خویش را | چون ندارد نور چشم و آن ضیا | |
| چون بگوید هم بگیر او را تو سخت | تا بگوید او علامتهای رخت | |
| پس جهاد اکبر آمد عصر دزد | تا بگوید که چه برد آن زن بمزد | |
| اولا دزدید کحل دیده‌ات | چون ستانی باز یابی تبصرت | |
| کاله‌ی حکمت که گم کرده‌ی دلست | پیش اهل دل یقین آن حاصلست | |
| کوردل با جان و با سمع و بصر | می‌نداند دزد شیطان را ز اثر | |
| ز اهل دل جو از جماد آن را مجو | که جماد آمد خلایق پیش او | |
| مشورت جوینده آمد نزد او | کای اب کودک شده رازی بگو | |
| گفت رو زین حلقه کین در باز نیست | باز گرد امروز روز راز نیست | |
| گر مکان را ره بدی در لامکان | همچو شیخان بودمی من بر دکان |