| قند بیند خود شود زهر قتول | راه بیند خود بود آن بانگ غول | |
| ای فلک در فتنه‌ی آخر زمان | تیز می‌گردی بده آخر زمان | |
| خنجر تیزی تو اندر قصد ما | نیش زهرآلوده‌ای در فصد ما | |
| ای فلک از رحم حق آموز رحم | بر دل موران مزن چون مار زخم | |
| حق آنک چرخه‌ی چرخ ترا | کرد گردان بر فراز این سرا | |
| که دگرگون گردی و رحمت کنی | پیش از آن که بیخ ما را بر کنی | |
| حق آنک دایگی کردی نخست | تا نهال ما ز آب و خاک رست | |
| حق آن شه که ترا صاف آفرید | کرد چندان مشعله در تو پدید | |
| آنچنان معمور و باقی داشتت | تا که دهری از ازل پنداشتت | |
| شکر دانستیم آغاز ترا | انبیا گفتند آن راز ترا | |
| آدمی داند که خانه حادثست | عنکبوتی نه که در وی عابشست | |
| پشه کی داند که این باغ از کیست | کو بهاران زاد و مرگش در دیست | |
| کرم کاندر چوب زاید سست‌حال | کی بداند چوب را وقت نهال | |
| ور بداند کرم از ماهیتش | عقل باشد کرم باشد صورتش | |
| عقل خود را می‌نماید رنگها | چون پری دورست از آن فرسنگها | |
| از ملک بالاست چه جای پری | تو مگس‌پری بپستی می‌پری | |
| گرچه عقلت سوی بالا می‌پرد | مرغ تقلیدت بپستی می‌چرد | |
| علم تقلیدی وبال جان ماست | عاریه‌ست و ما نشسته کان ماست | |
| زین خرد جاهل همی باید شدن | دست در دیوانگی باید زدن | |
| هرچه بینی سود خود زان می‌گریز | زهر نوش و آب حیوان را بریز |