| بحر مکارست بنموده کفی | دوزخست از مکر بنموده تفی | |
| زان نماید مختصر در چشم تو | تا زبون بینیش جنبد خشم تو | |
| همچنانک لشکر انبوه بود | مر پیمبر را به چشم اندک نمود | |
| تا بریشان زد پیمبر بی خطر | ور فزون دیدی از آن کردی حذر | |
| آن عنایت بود و اهل آن بدی | احمدا ورنه تو بد دل می‌شدی | |
| کم نمود او را و اصحاب ورا | آن جهاد ظاهر و باطن خدا | |
| تا میسر کرد یسری را برو | تا ز عسری او بگردانید رو | |
| کم نمودن مر ورا پیروز بود | که حقش یار و طریق‌آموز بود | |
| آنک حق پشتش نباشد از ظفر | وای اگر گربه‌ش نماید شیر نر | |
| وای اگر صد را یکی بیند ز دور | تا به چالش اندر آید از غرور | |
| زان نماید ذوالفقاری حربه‌ای | زان نماید شیر نر چون گربه‌ای | |
| تا دلیر اندر فتد احمق به جنگ | واندر آردشان بدین حیلت به چنگ | |
| تا به پای خویش باشند آمده | آن فلیوان جانب آتشکده | |
| کاه برگی می‌نماید تا تو زود | پف کنی کو را برانی از وجود | |
| هین که آن که کوهها بر کنده است | زو جهان گریان و او در خنده است | |
| می‌نماید تا بکعب این آب جو | صد چو عاج ابن عنق شد غرق او | |
| می‌نماید موج خونش تل مشک | می‌نماید قعر دریا خاک خشک | |
| خشک دید آن بحر را فرعون کور | تا درو راند از سر مردی و زور | |
| چون در آید در تک دریا بود | دیده‌ی فرعون کی بینا بود | |
| دیده بینا از لقای حق شود | حق کجا همراز هر احمق شود |