| گفت گر کودک در آید یا زنی | کو ندارد عقل و رای روشنی | |
| گفت با او مشورت کن وانچ گفت | تو خلاف آن کن و در راه افت | |
| نفس خود را زن شناس از زن بتر | زانک زن جزویست نفست کل شر | |
| مشورت با نفس خود گر می‌کنی | هرچه گوید کن خلاف آن دنی | |
| گر نماز و روزه می‌فرمایدت | نفس مکارست مکری زایدت | |
| مشورت با نفس خویش اندر فعال | هرچه گوید عکس آن باشد کمال | |
| برنیایی با وی و استیز او | رو بر یاری بگیر آمیز او | |
| عقل قوت گیرد از عقل دگر | نیشکر کامل شود از نیشکر | |
| من ز مکر نفس دیدم چیزها | کو برد از سحر خود تمییزها | |
| وعده‌ها بدهد ترا تازه به دست | که هزاران بار آنها را شکست | |
| عمر اگر صد سال خود مهلت دهد | اوت هر روزی بهانه‌ی نو نهد | |
| گرم گوید وعده‌های سرد را | جادوی مردی ببندد مرد را | |
| ای ضیاء الحق حسام الدین بیا | که نروید بی تو از شوره گیا | |
| از فلک آویخته شد پرده‌ای | از پی نفرین دل آزرده‌ای | |
| این قضا را هم قضا داند علاج | عقل خلقان در قضا گیجست گیج | |
| اژدها گشتست آن مار سیاه | آنک کرمی بود افتاده به راه | |
| اژدها و مار اندر دست تو | شد عصا ای جان موسی مست تو | |
| حکم خذها لا تخف دادت خدا | تا به دستت اژدها گردد عصا | |
| هین ید بیضا نما ای پادشاه | صبح نو بگشا ز شبهای سیاه | |
| دوزخی افروخت بر وی دم فسون | ای دم تو از دم دریا فزون |