| از صحابه خواجهای بیمار شد | واندر آن بیماریش چون تار شد | |
| مصطفی آمد عیادت سوی او | چون همه لطف و کرم بد خوی او | |
| در عیادت رفتن تو فایدهست | فایدهی آن باز با تو عایدهست | |
| فایدهی اول که آن شخص علیل | بوک قطبی باشد و شاه جلیل | |
| چون دو چشم دل نداری ای عنود | که نمیدانی تو هیزم را ز عود | |
| چونک گنجی هست در عالم مرنج | هیچ ویران را مدان خالی ز گنج | |
| قصد هر درویش میکن از گزاف | چون نشان یابی بجد میکن طواف | |
| چون ترا آن چشم باطنبین نبود | گنج میپندار اندر هر وجود | |
| ور نباشد قطب یار ره بود | شه نباشد فارس اسپه بود | |
| پس صلهی یاران ره لازم شمار | هر که باشد گر پیاده گر سوار | |
| ور عدو باشد همین احسان نکوست | که باحسان بس عدو گشتست دوست | |
| ور نگردد دوست کینش کم شود | زانک احسان کینه را مرهم شود | |
| بس فواید هست غیر این ولیک | از درازی خایفم ای یار نیک | |
| حاصل این آمد که یار جمع باش | همچو بتگر از حجر یاری تراش | |
| زانک انبوهی و جمع کاروان | رهزنان را بشکند پشت و سنان |