| دایه و مادر بهانه‌جو بود | تا که کی آن طفل او گریان شود | |
| طفل حاجات شما را آفرید | تا بنالید و شود شیرش پدید | |
| گفت ادعوا الله بی زاری مباش | تا بجوشد شیرهای مهرهاش | |
| هوی هوی باد و شیرافشان ابر | در غم ما اند یک ساعت تو صبر | |
| فی السماء رزقکم بشنیده‌ای | اندرین پستی چه بر چفسیده‌ای | |
| ترس و نومیدیت دان آواز غول | می‌کشد گوش تو تا قعر سفول | |
| هر ندایی که ترا بالا کشید | آن ندا می‌دان که از بالا رسید | |
| هر ندایی که ترا حرص آورد | بانگ گرگی دان که او مردم درد | |
| این بلندی نیست از روی مکان | این بلندیهاست سوی عقل و جان | |
| هر سبب بالاتر آمد از اثر | سنگ و آهن فایق آمد بر شرر | |
| آن فلانی فوق آن سرکش نشست | گرچه در صورت به پهلویش نشست | |
| فوقی آنجاست از روی شرف | جای دور از صدر باشد مستخف | |
| سنگ و آهن زین جهت که سابق است | در عمل فوقی این دو لایق است | |
| وآن شرر از روی مقصودی خویش | ز آهن و سنگست زین رو پیش و پیش | |
| سنگ و آهن اول و پایان شرر | لیک این هر دو تنند و جان شرر | |
| در زمان شاخ از ثمر سابق‌ترست | در هنر از شاخ او فایق‌ترست | |
| چونک مقصود از شجر آمد ثمر | پس ثمر اول بود و آخر شجر | |
| خرس چون فریاد کرد از اژدها | شیرمردی کرد از چنگش جدا | |
| حیلت و مردی به هم دادند پشت | اژدها را او بدین قوت بکشت | |
| اژدها را هست قوت حیله نیست | نیز فوق حیله‌ی تو حیله‌ایست |