| چون یدالله فوق ایدیهم بود | دست ما را دست خود فرمود احد | |
| پس مرا دست دراز آمد یقین | بر گذشته ز آسمان هفتمین | |
| دست من بنمود بر گردون هنر | مقریا بر خوان که انشق القمر | |
| این صفت هم بهر ضعف عقلهاست | با ضعیفان شرح قدرت کی رواست | |
| خود بدانی چون بر آری سر ز خواب | ختم شد والله اعلم بالصواب | |
| مر ترا نه قوت خوردن بدی | نه ره و پروای قی کردن بدی | |
| می‌شنیدم فحش و خر می‌راندم | رب یسر زیر لب می‌خواندم | |
| از سبب گفتن مرا دستور نی | ترک تو گفتن مرا مقدور نی | |
| هر زمان می‌گفتم از درد درون | اهد قومی انهم لا یعلمون | |
| سجده‌ها می‌کرد آن رسته ز رنج | کای سعادت ای مرا اقبال و گنج | |
| از خدا یابی جزاها ای شریف | قوت شکرت ندارد این ضعیف | |
| شکر حق گوید ترا ای پیشوا | آن لب و چانه ندارم و آن نوا | |
| دشمنی عاقلان زین سان بود | زهر ایشان ابتهاج جان بود | |
| دوستی ابله بود رنج و ضلال | این حکایت بشنو از بهر مثال |