| نقش می‌بینی که در آیینه‌ایست | نقش تست آن نقش آن آیینه نیست | |
| دم که مرد نایی اندر نای کرد | درخور نایست نه درخورد مرد | |
| هان و هان گر حمد گویی گر سپاس | همچو نافرجام آن چوپان شناس | |
| حمد تو نسبت بدان گر بهترست | لیک آن نسبت بحق هم ابترست | |
| چند گویی چون غطا برداشتند | کین نبودست آنک می‌پنداشتند | |
| این قبول ذکر تو از رحمتست | چون نماز مستحاضه رخصتست | |
| با نماز او بیالودست خون | ذکر تو آلوده‌ی تشبیه و چون | |
| خون پلیدست و ببی می‌رود | لیک باطن را نجاستها بود | |
| کان بغیر آب لطف کردگار | کم نگردد از درون مرد کار | |
| در سجودت کاش رو گردانیی | معنی سبحان ربی دانیی | |
| کای سجودم چون وجودم ناسزا | مر بدی را تو نکویی ده جزا | |
| این زمین از حلم حق دارد اثر | تا نجاست برد و گلها داد بر | |
| تا بپوشد او پلیدیهای ما | در عوض بر روید از وی غنچه‌ها | |
| پس چو کافر دید کو در داد و جود | کمتر و بی‌مایه‌تر از خاک بود | |
| از وجود او گل و میوه نرست | جز فساد جمله پاکیها نجست | |
| گفت واپس رفته‌ام من در ذهاب | حسر تا یا لیتنی کنت تراب | |
| کاش از خاکی سفر نگزیدمی | همچو خاکی دانه‌ای می‌چیدمی | |
| چون سفر کردم مرا راه آزمود | زین سفر کردن ره‌آوردم چه بود | |
| زان همه میلش سوی خاکست کو | در سفر سودی نبیند پیش رو | |
| روی واپس کردنش آن حرص و آز | روی در ره کردنش صدق و نیاز |