| گر بگویم نک نشانم فوت شد | چون نشان شد فوت وقت موت شد | |
| بنگری در روی هر مرد سوار | گویدت منگر مرا دیوانه‌وار | |
| گوییش من صاحبی گم کرده‌ام | رو به جست و جوی او آورده‌ام | |
| دولتت پاینده بادا ای سوار | رحم کن بر عاشقان معذور دار | |
| چون طلب کردی بجد آمد نظر | جد خطا نکند چنین آمد خبر | |
| ناگهان آمد سواری نیکبخت | پس گرفت اندر کنارت سخت سخت | |
| تو شدی بیهوش و افتادی بطاق | بی‌خبر گفت اینت سالوس و نفاق | |
| او چه می‌بیند درو این شور چیست | او نداند کان نشان وصل کیست | |
| این نشان در حق او باشد که دید | آن دگر را کی نشان آید پدید | |
| هر زمان کز وی نشانی می‌رسید | شخص را جانی بجانی می‌رسید | |
| ماهی بیچاره را پیش آمد آب | این نشانها تلک آیات الکتاب | |
| پس نشانیها که اندر انبیاست | خاص آن جان را بود کو آشناست | |
| این سخن ناقص بماند و بی‌قرار | دل ندارم بی‌دلم معذور دار | |
| ذره‌ها را کی تواند کس شمرد | خاصه آن کو عشق از وی عقل برد | |
| می‌شمارم برگهای باغ را | می‌شمارم بانگ کبک و زاغ را | |
| در شمار اندر نیاید لیک من | می‌شمارم بهر رشد ممتحن | |
| نحس کیوان یا که سعد مشتری | ناید اندر حصر گرچه بشمری | |
| لیک هم بعضی ازین هر دو اثر | شرح باید کرد یعنی نفع و ضر | |
| تا شود معلوم آثار قضا | شمه‌ای مر اهل سعد و نحس را | |
| طالع آنکس که باشد مشتری | شاد گردد از نشاط و سروری |