| یک نشانی که بخندد پیش تو | یک نشان که دست بندد پیش تو | |
| یک نشانی آنک این خواب از هوس | چون شود فردا نگویی پیش کس | |
| زان نشان هم زکریا را بگفت | که نیایی تا سه روز اصلا بگفت | |
| تا سه شب خامش کن از نیک و بدت | این نشان باشد که یحی آیدت | |
| دم مزن سه روز اندر گفت و گو | کین سکوتست آیت مقصود تو | |
| هین میاور این نشان را تو بگفت | وین سخن را دار اندر دل نهفت | |
| این نشانها گویدش همچون شکر | این چه باشد صد نشانی دگر | |
| این نشان آن بود کان ملک و جاه | که همی‌جویی بیابی از اله | |
| آنک می‌گریی بشبهای دراز | وانک می‌سوزی سحرگه در نیاز | |
| آنک بی آن روز تو تاریک شد | همچو دوکی گردنت باریک شد | |
| وآنچ دادی هرچه داری در زکات | چون زکات پاک‌بازان رختهات | |
| رختها دادی و خواب و رنگ رو | سر فدا کردی و گشتی همچو مو | |
| چند در آتش نشستی همچو عود | چند پیش تیغ رفتی همچو خود | |
| زین چنین بیچارگیها صد هزار | خوی عشاقست و ناید در شمار | |
| چونک شب این خواب دیدی روز شد | از امیدش روز تو پیروز شد | |
| چشم گردان کرده‌ای بر چپ و راست | کان نشان و آن علامتها کجاست | |
| بر مثال برگ می‌لرزی که وای | گر رود روز و نشان ناید بجای | |
| می‌دوی در کوی و بازار و سرا | چون کسی کو گم کند گوساله را | |
| خواجه خیرست این دوادو چیستت | گم شده اینجا که داری کیستت | |
| گوییش خیرست لیکن خیر من | کس نشاید که بداند غیر من |