| می‌بباید تاب و آبی توبه را | شرط شد برق و سحابی توبه را | |
| آتش و آبی بباید میوه را | واجب آید ابر و برق این شیوه را | |
| تا نباشد برق دل و ابر دو چشم | کی نشیند آتش تهدید و خشم | |
| کی بروید سبزه‌ی ذوق وصال | کی بجوشد چشمه‌ها ز آب زلال | |
| کی گلستان راز گوید با چمن | کی بنفشه عهد بندد با سمن | |
| کی چناری کف گشاید در دعا | کی درختی سر فشاند در هوا | |
| کی شکوفه آستین پر نثار | بر فشاندن گیرد ایام بهار | |
| کی فروزد لاله را رخ همچو خون | کی گل از کیسه بر آرد زر برون | |
| کی بیاید بلبل و گل بو کند | کی چو طالب فاخته کوکو کند | |
| کی بگوید لک‌لک آن لک‌لک بجان | لک چه باشد ملک تست ای مستعان | |
| کی نماید خاک اسرار ضمیر | کی شود بی آسمان بستان منیر | |
| از کجا آورده‌اند آن حله‌ها | من کریم من رحیم کلها | |
| آن لطافتها نشان شاهدیست | آن نشان پای مرد عابدیست | |
| آن شود شاد از نشان کو دید شاه | چون ندید او را نباشد انتباه | |
| روح آنکس کو بهنگام الست | دید رب خویش و شد بی‌خویش مست | |
| او شناسد بوی می کو می بخورد | چون نخورد او می چه داند بوی کرد | |
| زانک حکمت همچو ناقه‌ی ضاله است | همچو دلاله شهان را داله است | |
| تو ببینی خواب در یک خوش‌لقا | کو دهد وعده و نشانی مر ترا | |
| که مراد تو شود و اینک نشان | که به پیش آید ترا فردا فلان | |
| یک نشانی آن که او باشد سوار | یک نشانی که ترا گیرد کنار |