| ور زمین و آب را علوی کند | راه گردون را به پا مطوی کند | |
| پس یقین شد که تعز من تشا | خاکیی را گفت پرها بر گشا | |
| آتشی را گفت رو ابلیس شو | زیر هفتم خاک با تلبیس شو | |
| آدم خاکی برو تو بر سها | ای بلیس آتشی رو تا ثری | |
| چار طبع و علت اولی نیم | در تصرف دایما من باقیم | |
| کار من بی علتست و مستقیم | هست تقدیرم نه علت ای سقیم | |
| عادت خود را بگردانم بوقت | این غبار از پیش بنشانم بوقت | |
| بحر را گویم که هین پر نار شو | گویم آتش را که رو گلزار شو | |
| کوه را گویم سبک شو همچو پشم | چرخ را گویم فرو در پیش چشم | |
| گویم ای خورشید مقرون شو به ماه | هر دو را سازم چو دو ابر سیاه | |
| چشمه‌ی خورشید را سازیم خشک | چشمه‌ی خون را بفن سازیم مشک | |
| آفتاب و مه چو دو گاو سیاه | یوغ بر گردن ببنددشان اله |