| تو مثال دوزخی او ممنست | کشتن آتش به ممن ممکنست | |
| مصطفی فرمود از گفت جحیم | کو بممن لابه‌گر گردد ز بیم | |
| گویدش بگذر ز من ای شاه زود | هین که نورت سوز نارم را ربود | |
| پس هلاک نار نور ممنست | زانک بی ضد دفع ضد لا یمکنست | |
| نار ضد نور باشد روز عدل | کان ز قهر انگیخته شد این ز فضل | |
| گر همی خواهی تو دفع شر نار | آب رحمت بر دل آتش گمار | |
| چشمه‌ی آن آب رحمت ممنست | آب حیوان روح پاک محسنست | |
| بس گریزانست نفس تو ازو | زانک تو از آتشی او آب خو | |
| ز آب آتش زان گریزان می‌شود | کتشش از آب ویران می‌شود | |
| حس و فکر تو همه از آتشست | حس شیخ و فکر او نور خوشست | |
| آب نور او چو بر آتش چکد | چک چک از آتش بر آید برجهد | |
| چون کند چک‌چک تو گویش مرگ و درد | تا شود این دوزخ نفس تو سرد | |
| تا نسوزد او گلستان ترا | تا نسوزد عدل و احسان ترا | |
| بعد از آن چیزی که کاری بر دهد | لاله و نسرین و سیسنبر دهد | |
| باز پهنا می‌رویم از راه راست | باز گرد ای خواجه راه ما کجاست | |
| اندر آن تقریر بودیم ای حسود | که خرت لنگست و منزل دور زود | |
| سال بیگه گشت وقت کشت نی | جز سیه‌رویی و فعل زشت نی | |
| کرم در بیخ درخت تن فتاد | بایدش بر کند و در آتش نهاد | |
| هین و هین ای راه‌رو بیگاه شد | آفتاب عمر سوی چاه شد | |
| این دو روزک را که زورت هست زود | پیر افشانی بکن از راه جود |