| بر سر دیوار هر کو تشنه‌تر | زودتر بر می‌کند خشت و مدر | |
| هر که عاشقتر بود بر بانگ آب | او کلوخ زفت‌تر کند از حجاب | |
| او ز بانگ آب پر می تا عنق | نشنود بیگانه جز بانگ بلق | |
| ای خنک آن را که او ایام پیش | مغتنم دارد گزارد وام خویش | |
| اندر آن ایام کش قدرت بود | صحت و زور دل و قوت بود | |
| وان جوانی همچو باغ سبز و تر | می‌رساند بی دریغی بار و بر | |
| چشمه‌های قوت و شهوت روان | سبز می‌گردد زمین تن بدان | |
| خانه‌ی معمور و سقفش بس بلند | معتدل ارکان و بی تخلیط و بند | |
| پیش از آن کایام پیری در رسد | گردنت بندد به حبل من مسد | |
| خاک شوره گردد و ریزان و سست | هرگز از شوره نبات خوش نرست | |
| آب زور و آب شهوت منقطع | او ز خویش و دیگران نا منتفع | |
| ابروان چون پالدم زیر آمده | چشم را نم آمده تاری شده | |
| از تشنج رو چو پشت سوسمار | رفته نطق و طعم و دندانها ز کار | |
| روز بیگه لاشه لنگ و ره دراز | کارگه ویران عمل رفته ز ساز | |
| بیخهای خوی بد محکم شده | قوت بر کندن آن کم شده |