| مر حسودت را اگر چه آن منم | جان مده تا همچنین جان می‌کنم | |
| آنک او باشد حسود آفتاب | وانک می‌رنجد ز بود آفتاب | |
| اینت درد بی‌دوا کوراست آه | اینت افتاده ابد در قعر چاه | |
| نفی خورشید ازل بایست او | کی برآید این مراد او بگو | |
| باز آن باشد که باز آید به شاه | باز کورست آنک شد گم‌کرده راه | |
| راه را گم کرد و در ویران فتاد | باز در ویران بر جغدان فتاد | |
| او همه نورست از نور رضا | لیک کورش کرد سرهنگ قضا | |
| خاک در چشمش زد و از راه برد | در میان جغد و ویرانش سپرد | |
| بر سری جغدانش بر سر می‌زنند | پر و بال نازنینش می‌کنند | |
| ولوله افتاد در جغدان که ها | باز آمد تا بگیرد جای ما | |
| چون سگان کوی پر خشم و مهیب | اندر افتادند در دلق غریب | |
| باز گوید من چه در خوردم به جغد | صد چنین ویران فدا کردم به جغد | |
| من نخواهم بود اینجا می‌روم | سوی شاهنشاه راجع می‌شوم | |
| خویشتن مکشید ای جغدان که من | نه مقیمم می‌روم سوی وطن | |
| این خراب آباد در چشم شماست | ورنه ما را ساعد شه ناز جاست | |
| جغد گفتا باز حیلت می‌کند | تا ز خان و مان شما را بر کند | |
| خانه‌های ما بگیرد او بمکر | برکند ما را به سالوسی ز وکر | |
| می‌نماید سیری این حیلت‌پرست | والله از جمله حریصان بترست | |
| او خورد از حرص طین را همچو دبس | دنبه مسپارید ای یاران به خرس | |
| لاف از شه می‌زند وز دست شه | تا برد او ما سلیمان را ز ره |