| مشرق خورشید برج قیرگون | آفتاب ما ز مشرقها برون | |
| مشرق او نسبت ذرات او | نه بر آمد نه فرو شد ذات او | |
| ما که واپس ماند ذرات وییم | در دو عالم آفتاب بی فییم | |
| باز گرد شمس می‌گردم عجب | هم ز فر شمس باشد این سبب | |
| شمس باشد بر سببها مطلع | هم ازو حبل سببها منقطع | |
| صد هزاران بار ببریدم امید | از کی از شمس این شما باور کنید | |
| تو مرا باور مکن کز آفتاب | صبر دارم من و یا ماهی ز آب | |
| ور شوم نومید نومیدی من | عین صنع آفتابست ای حسن | |
| عین صنع از نفس صانع چون برد | هیچ هست از غیر هستی چون چرد | |
| جمله هستیها ازین روضه چرند | گر براق و تازیان ور خود خرند | |
| وانک گردشها از آن دریا ندید | هر دم آرد رو به محرابی جدید | |
| او ز بحر عذب آب شور خورد | تا که آب شور او را کور کرد | |
| بحر می‌گوید به دست راست خور | ز آب من ای کور تا یابی بصر | |
| هست دست راست اینجا ظن راست | کو بداند نیک و بد را کز کجاست | |
| نیزه‌گردانیست ای نیزه که تو | راست می‌گردی گهی گاهی دوتو | |
| ما ز عشق شمس دین بی ناخنیم | ورنه ما آن کور را بینا کنیم | |
| هان ضیاء الحق حسام الدین تو زود | داروش کن کوری چشم حسود | |
| توتیای کبریای تیزفعل | داروی ظلمت‌کش استیزفعل | |
| آنک گر بر چشم اعمی بر زند | ظلمت صد ساله را زو بر کند | |
| جمله کوران را دواکن جز حسود | کز حسودی بر تو می‌آرد جحود |