| شد غذای آفتاب از نور عرش | مر حسود و دیو را از دود فرش | |
| در شهیدان یرزقون فرمود حق | آن غذا را نی دهان بد نی طبق | |
| دل ز هر یاری غذایی می‌خورد | دل ز هر علمی صفایی می‌برد | |
| صورت هر آدمی چون کاسه ایست | چشم از معنی او حساسه ایست | |
| از لقای هر کسی چیزی خوری | وز قران هر قرین چیزی بری | |
| چون ستاره با ستاره شد قرین | لایق هر دو اثر زاید یقین | |
| چون قران مرد و زن زاید بشر | وز قران سنگ و آهن شد شرر | |
| وز قران خاک با بارانها | میوه‌ها و سبزه و ریحانها | |
| وز قران سبزه‌ها با آدمی | دلخوشی و بی‌غمی و خرمی | |
| وز قران خرمی با جان ما | می‌بزاید خوبی و احسان ما | |
| قابل خوردن شود اجسام ما | چون بر آید از تفرج کام ما | |
| سرخ رویی از قران خون بود | خون ز خورشید خوش گلگون بود | |
| بهترین رنگها سرخی بود | وان ز خورشیدست و از وی می‌رسد | |
| هر زمینی کان قرین شد با زحل | شوره گشت و کشت را نبود محل | |
| قوت اندر فعل آید ز اتفاق | چون قران دیو با اهل نفاق | |
| این معانی راست از چرخ نهم | بی همه طاق و طرم طاق و طرم | |
| خلق را طاق و طرم عاریتست | امر را طاق و طرم ماهیتست | |
| از پی طاق و طرم خواری کشند | بر امید عز در خواری خوشند | |
| بر امید عز ده‌روزه‌ی خدوک | گردن خود کرده‌اند از غم چو دوک | |
| چون نمی‌آیند اینجا که منم | کاندرین عز آفتاب روشنم |