| دام خود را سخت‌تر یابند و بس | کی نماید قوتی با باد خس | |
| گر تو گویی فایده‌ی هستی چه بود | در سالت فایده هست ای عنود | |
| گر ندارد این سالت فایده | چه شنویم این را عبث بی عایده | |
| ور سالت را بسی فایده‌هاست | پس جهان بی فایده آخر چراست | |
| ور جهان از یک جهت بی فایده‌ست | از جهتهای دگر پر عایده‌ست | |
| فایده‌ی تو گر مرا فایده نیست | مر ترا چون فایده‌ست از وی مه‌ایست | |
| حسن یوسف عالمی را فایده | گرچه بر اخوان عبث بد زایده | |
| لحن داوودی چنان محبوب بود | لیک بر محروم بانگ چوب بود | |
| آب نیل از آب حیوان بد فزون | لیک بر محروم و منکر بود خون | |
| هست بر ممن شهیدی زندگی | بر منافق مردنست و ژندگی | |
| چیست در عالم بگو یک نعمتی | که نه محرومند از وی امتی | |
| گاو و خر را فایده چه در شکر | هست هر جان را یکی قوتی دگر | |
| لیک گر آن قوت بر وی عارضیست | پس نصیحت کردن او را رایضیست | |
| چون کسی کو از مرض گل داشت دوست | گرچه پندارد که آن خود قوت اوست | |
| قوت اصلی را فرامش کرده است | روی در قوت مرض آورده است | |
| نوش را بگذاشته سم خورده است | قوت علت را چو چربش کرده است | |
| قوت اصلی بشر نور خداست | قوت حیوانی مرورا ناسزاست | |
| لیک از علت درین افتاد دل | که خورد او روز و شب زین آب و گل | |
| روی زرد و پای سست و دل سبک | کو غذای والسما ذات الحبک | |
| آن غذای خاصگان دولتست | خوردن آن بی گلو و آلتست |