| زانک گر پیدا شدی اشکال فکر | کافر و ممن نگفتی جز که ذکر | |
| پس عیان بودی نه غیب ای شاه این | نقش دین و کفر بودی بر جبین | |
| کی درین عالم بت و بتگر بدی | چون کسی را زهره تسخر بدی | |
| پس قیامت بودی این دنیای ما | در قیامت کی کند جرم و خطا | |
| گفت شه پوشید حق پاداش بد | لیک از عامه نه از خاصان خود | |
| گر به دامی افکنم من یک امیر | از امیران خفیه دارم نه از وزیر | |
| حق به من بنمود پس پاداش کار | وز صورهای عملها صد هزار | |
| تو نشانی ده که من دانم تمام | ماه را بر من نمی‌پوشد غمام | |
| گفت پس از گفت من مقصود چیست | چون تو می‌دانی که آنچ بود چیست | |
| گفت شه حکمت در اظهار جهان | آنک دانسته برون آید عیان | |
| آنچ می‌دانست تا پیدا نکرد | بر جهان ننهاد رنج طلق و درد | |
| یک زمان بی کار نتوانی نشست | تا بدی یا نیکیی از تو نجست | |
| این تقاضاهای کار از بهر آن | شد موکل تا شود سرت عیان | |
| پس کلابه‌ی تن کجا ساکن شود | چون سر رشته‌ی ضمیرش می‌کشد | |
| تاسه‌ی تو شد نشان آن کشش | بر تو بی کاری بود چون جان‌کنش | |
| این جهان و آن جهان زاید ابد | هر سبب مادر اثر از وی ولد | |
| چون اثر زایید آن هم شد سبب | تا بزاید او اثرهای عجب | |
| این سببها نسل بر نسلست لیک | دیده‌ای باید منور نیک نیک | |
| شاه با او در سخن اینجا رسید | یا بدید از وی نشانی یا ندید | |
| گر بدید آن شاه جویا دور نیست | لیک ما را ذکر آن دستور نیست |