| چون ز رویش مرتضی شد درفشان | گشت او شیر خدا در مرج جان | |
| چون جنید از جند او دید آن مدد | خود مقاماتش فزون شد از عدد | |
| بایزید اندر مزیدش راه دید | نام قطب العارفین از حق شنید | |
| چونک کرخی کرخ او را شد حرس | شد خلیفه‌ی عشق و ربانی نفس | |
| پور ادهم مرکب آن سو راند شاد | گشت او سلطان سلطانان داد | |
| وان شقیق از شق آن راه شگرف | گشت او خورشید رای و تیز طرف | |
| صد هزاران پادشاهان نهان | سر فرازانند زان سوی جهان | |
| نامشان از رشک حق پنهان بماند | هر گدایی نامشان را بر نخواند | |
| حق آن نور و حق نورانیان | کاندر آن بحرند همچون ماهیان | |
| بحر جان و جان بحر ار گویمش | نیست لایق نام نو می‌جویمش | |
| حق آن آنی که این و آن ازوست | مغزها نسبت بدو باشند پوست | |
| که صفات خواجه‌تاش و یار من | هست صد چندان که این گفتار من | |
| آنچ می‌دانم ز وصف آن ندیم | باورت ناید چه گویم ای کریم | |
| شاه گفت اکنون از آن خود بگو | چند گویی آن این و آن او | |
| تو چه داری و چه حاصل کرده‌ای | از تک دریا چه در آورده‌ای | |
| روز مرگ این حس تو باطل شود | نور جان داری که یار دل شود | |
| در لحد کین چشم را خاک آگند | هست آنچ گور را روشن کند | |
| آن زمان که دست و پایت بر درد | پر و بالت هست تا جان بر پرد | |
| آن زمان کین جان حیوانی نماند | جان باقی بایدت بر جا نشاند | |
| شرط من جا بالحسن نه کردنست | این حسن را سوی حضرت بردنست |