| حرف قرآن را ضریران معدنند | خر نبینند و به پالان بر زنند | |
| چون تو بینایی پی خر رو که جست | چند پالان دوزی ای پالان‌پرست | |
| خر چو هست آید یقین پالان ترا | کم نگردد نان چو باشد جان ترا | |
| پشت خر دکان و مال و مکسبست | در قلبت مایه‌ی صد قالبست | |
| خر برهنه بر نشین ای بوالفضول | خر برهنه نی که راکب شد رسول | |
| النبی قد رکب معروریا | والنبی قیل سافر ماشیا | |
| شد خر نفس تو بر میخیش بند | چند بگریزد ز کار و بار چند | |
| بار صبر و شکر او را بردنیست | خواه در صد سال و خواهی سی و بیست | |
| هیچ وازر وزر غیری بر نداشت | هیچ کس ندرود تا چیزی نکاشت | |
| طمع خامست آن مخور خام ای پسر | خام خوردن علت آرد در بشر | |
| کان فلانی یافت گنجی ناگهان | من همان خواهم مه کار و مه دکان | |
| کار بختست آن و آن هم نادرست | کسب باید کرد تا تن قادرست | |
| کسب کردن گنج را مانع کیست | پا مکش از کار آن خود در پیست | |
| تا نگردی تو گرفتار اگر | که اگر این کردمی یا آن دگر | |
| کز اگر گفتن رسول با وفاق | منع کرد و گفت آن هست از نفاق | |
| کان منافق در اگر گفتن بمرد | وز اگر گفتن بجز حسرت نبرد |