| آنچ معشوقست صورت نیست آن | خواه عشق این جهان خواه آن جهان | |
| آنچ بر صورت تو عاشق گشته‌ای | چون برون شد جان چرایش هشته‌ای | |
| صورتش بر جاست این سیری ز چیست | عاشقا وا جو که معشوق تو کیست | |
| آنچ محسوسست اگر معشوقه است | عاشقستی هر که او را حس هست | |
| چون وفا آن عشق افزون می‌کند | کی وفا صورت دگرگون می‌کند | |
| پرتو خورشید بر دیوار تافت | تابش عاریتی دیوار یافت | |
| بر کلوخی دل چه بندی ای سلیم | وا طلب اصلی که تابد او مقیم | |
| ای که تو هم عاشقی بر عقل خویش | خویش بر صورت‌پرستان دیده بیش | |
| پرتو عقلست آن بر حس تو | عاریت می‌دان ذهب بر مس تو | |
| چون زراندودست خوبی در بشر | ورنه چون شد شاهد تر پیره خر | |
| چون فرشته بود همچون دیو شد | کان ملاحت اندرو عاریه بد | |
| اندک اندک می‌ستانند آن جمال | اندک اندک خشک می‌گردد نهال | |
| رو نعمره ننکسه بخوان | دل طلب کن دل منه بر استخوان | |
| کان جمال دل جمال باقیست | دولتش از آب حیوان ساقیست | |
| خود هم او آبست و هم ساقی و مست | هر سه یک شد چون طلسم تو شکست | |
| آن یکی را تو ندانی از قیاس | بندگی کن ژاژ کم خا ناشناس | |
| معنی تو صورتست و عاریت | بر مناسب شادی و بر قافیت | |
| معنی آن باشد که بستاند ترا | بی نیاز از نقش گرداند ترا | |
| معنی آن نبود که کور و کر کند | مرد را بر نقش عاشق‌تر کند | |
| کور را قسمت خیال غم‌فزاست | بهره‌ی چشم این خیالات فناست |