| ده منادی‌گر بلند آوازیان | ترک و کرد و رومیان و تازیان | |
| مفلس است این و ندارد هیچ چیز | قرض تا ندهد کس او را یک پشیز | |
| ظاهر و باطن ندارد حبه‌ای | مفلسی قلبی دغایی دبه‌ای | |
| هان و هان با او حریفی کم کنید | چونک گاو آرد گره محکم کنید | |
| ور بحکم آرید این پژمرده را | من نخواهم کرد زندان مرده را | |
| خوش دمست او و گلویش بس فراخ | با شعار نو دثار شاخ شاخ | |
| گر بپوشد بهر مکر آن جامه را | عاریه‌ست آن تا فریبد عامه را | |
| حرف حکمت بر زبان ناحکیم | حله‌های عاریت دان ای سلیم | |
| گرچه دزدی حله‌ای پوشیده است | دست تو چون گیرد آن ببریده‌دست | |
| چون شبانه از شتر آمد به زیر | کرد گفتش منزلم دورست و دیر | |
| بر نشستی اشترم را از پگاه | جو رها کردم کم از اخراج کاه | |
| گفت تا اکنون چه می‌کردیم پس | هوش تو کو نیست اندر خانه کس | |
| طبل افلاسم به چرخ سابعه | رفت و تو نشنیده‌ای بد واقعه | |
| گوش تو پر بوده است از طمع خام | پس طمع کر می‌کند کور ای غلام | |
| تا کلوخ و سنگ بشنید این بیان | مفلسست و مفلسست این قلتبان | |
| تا بشب گفتند و در صاحب شتر | بر نزد کو از طمع پر بود پر | |
| هست بر سمع و بصر مهر خدا | در حجب بس صورتست و بس صدا | |
| آنچ او خواهد رساند آن به چشم | از جمال و از کمال و از کرشم | |
| و آنچ او خواهد رساند آن به گوش | از سماع و از بشارت وز خروش | |
| کون پر چاره‌ست هیچت چاره نی | تا که نگشاید خدایت روزنی |