| گفت قاضی مفلسی را وا نما | گفت اینک اهل زندانت گوا | |
| گفت ایشان متهم باشند چون | میگریزند از تو میگریند خون | |
| وز تو میخواهند هم تا وارهند | زین غرض باطل گواهی میدهند | |
| جمله اهل محکمه گفتند ما | هم بر ادبار و بر افلاسش گوا | |
| هر که را پرسید قاضی حال او | گفت مولا دست ازین مفلس بشو | |
| گفت قاضی کش بگردانید فاش | گرد شهر این مفلس است و بس قلاش | |
| کو بکو او را منادیها زنید | طبل افلاسش عیان هر جا زنید | |
| هیچ کس نسیه بنفروشد بدو | قرض ندهد هیچ کس او را تسو | |
| هر که دعوی آردش اینجا بفن | بیش زندانش نخواهم کرد من | |
| پیش من افلاس او ثابت شدست | نقد و کالا نیستش چیزی بدست | |
| آدمی در حبس دنیا زان بود | تا بود کافلاس او ثابت شود | |
| مفلسی دیو را یزدان ما | هم منادی کرد در قرآن ما | |
| کو دغا و مفلس است و بد سخن | هیچ با او شرکت و سودا مکن | |
| ور کنی او را بهانه آوری | مفلس است او صرفه از وی کی بری | |
| حاضر آوردند چون فتنه فروخت | اشتر کردی که هیزم میفروخت | |
| کرد بیچاره بسی فریاد کرد | هم موکل را به دانگی شاد کرد | |
| اشترش بردند از هنگام چاشت | تا شب و افغان او سودی نداشت | |
| بر شتر بنشست آن قحط گران | صاحب اشتر پی اشتر دوان | |
| سو بسو و کو بکو میتاختند | تا همه شهرش عیان بشناختند | |
| پیش هر حمام و هر بازارگه | کرده مردم جمله در شکلش نگه |