| با وکیل قاضی ادراکمند | اهل زندان در شکایت آمدند | |
| که سلام ما به قاضی بر کنون | بازگو آزار ما زین مرد دون | |
| کندرین زندان بماند او مستمر | یاوهتاز و طبلخوارست و مضر | |
| چون مگس حاضر شود در هر طعام | از وقاحت بی صلا و بی سلام | |
| پیش او هیچست لوت شصت کس | کر کند خود را اگر گوییش بس | |
| مرد زندان را نیاید لقمهای | ور به صد حیلت گشاید طعمهای | |
| در زمان پیش آید آن دوزخ گلو | حجتش این که خدا گفتا کلوا | |
| زین چنین قحط سهساله داد داد | ظل مولانا ابد پاینده باد | |
| یا ز زندان تا رود این گاومیش | یا وظیفه کن ز وقفی لقمهایش | |
| ای ز تو خوش هم ذکور و هم اناث | داد کن المستغاث المستغاث | |
| سوی قاضی شد وکیل با نمک | گفت با قاضی شکایت یک بیک | |
| خواند او را قاضی از زندان به پیش | پس تفحص کرد از اعیان خویش | |
| گشت ثابت پیش قاضی آن همه | که نمودند از شکایت آن رمه | |
| گفت قاضی خیز ازین زندان برو | سوی خانهی مردریگ خویش شو | |
| گفت خان و مان من احسان تست | همچو کافر جنتم زندان تست | |
| گر ز زندانم برانی تو برد | خود بمیرم من ز تقصیری و کد | |
| همچو ابلیسی که میگفت ای سلام | رب انظرنی الی یوم القیام | |
| کاندرین زندان دنیا من خوشم | تا که دشمنزادگان را میکشم | |
| هر که او را قوت ایمانی بود | وز برای زاد ره نانی بود | |
| میستانم گه به مکر و گه به ریو | تا بر آرند از پشیمانی غریو |