| تو نیایی و نگویی مر مرا | که خرت را می‌برند ای بی‌نوا | |
| تا خر از هر که بود من وا خرم | ورنه توزیعی کنند ایشان زرم | |
| صد تدارک بود چون حاضر بدند | این زمان هر یک به اقلیمی شدند | |
| من که را گیرم که را قاضی برم | این قضا خود از تو آمد بر سرم | |
| چون نیایی و نگویی ای غریب | پیش آمد این چنین ظلمی مهیب | |
| گفت والله آمدم من بارها | تا ترا واقف کنم زین کارها | |
| تو همی‌گفتی که خر رفت ای پسر | از همه گویندگان با ذوق‌تر | |
| باز می‌گشتم که او خود واقفست | زین قضا راضیست مردی عارفست | |
| گفت آن را جمله می‌گفتند خوش | مر مرا هم ذوق آمد گفتنش | |
| مر مرا تقلیدشان بر باد داد | که دو صد لعنت بر آن تقلید باد | |
| خاصه تقلید چنین بی‌حاصلان | خشم ابراهیم با بر آفلان | |
| عکس ذوق آن جماعت می‌زدی | وین دلم زان عکس ذوقی می‌شدی | |
| عکس چندان باید از یاران خوش | که شوی از بحر بی‌عکس آب‌کش | |
| عکس کاول زد تو آن تقلید دان | چون پیاپی شد شود تحقیق آن | |
| تا نشد تحقیق از یاران مبر | از صدف مگسل نگشت آن قطره در | |
| صاف خواهی چشم و عقل و سمع را | بر دران تو پرده‌های طمع را | |
| زانک آن تقلید صوفی از طمع | عقل او بر بست از نور و لمع | |
| طمع لوت و طمع آن ذوق و سماع | مانع آمد عقل او را ز اطلاع | |
| گر طمع در آینه بر خاستی | در نفاق آن آینه چون ماستی | |
| گر ترازو را طمع بودی به مال | راست کی گفتی ترازو وصف حال |