| از هزاران اندکی زین صوفیند | باقیان در دولت او می‌زیند | |
| چون سماع آمد ز اول تا کران | مطرب آغازید یک ضرب گران | |
| خر برفت و خر برفت آغاز کرد | زین حراره جمله را انباز کرد | |
| زین حراره پای‌کوبان تا سحر | کف‌زنان خر رفت و خر رفت ای پسر | |
| از ره تقلید آن صوفی همین | خر برفت آغاز کرد اندر حنین | |
| چون گذشت آن نوش و جوش و آن سماع | روز گشت و جمله گفتند الوداع | |
| خانقه خالی شد و صوفی بماند | گرد از رخت آن مسافر می‌فشاند | |
| رخت از حجره برون آورد او | تا بخر بر بندد آن همراه‌جو | |
| تا رسد در همرهان او می‌شتافت | رفت در آخر خر خود را نیافت | |
| گفت آن خادم ببش برده است | زانک خر دوش آب کمتر خورده است | |
| خادم آمد گفت صوفی خر کجاست | گفت خادم ریش بین جنگی بخاست | |
| گفت من خر را به تو بسپرده‌ام | من ترا بر خر موکل کرده‌ام | |
| از تو خواهم آنچ من دادم به تو | باز ده آنچ فرستادم به تو | |
| بحث با توجیه کن حجت میار | آنچ من بسپردمت وا پس سپار | |
| گفت پیغامبر که دستت هر چه برد | بایدش در عاقبت وا پس سپرد | |
| ور نه‌ای از سرکشی راضی بدین | نک من و تو خانه‌ی قاضی دین | |
| گفت من مغلوب بودم صوفیان | حمله آوردند و بودم بیم جان | |
| تو جگربندی میان گربگان | اندر اندازی و جویی زان نشان | |
| در میان صد گرسنه گرده‌ای | پیش صد سگ گربه‌ی پژمرده‌ای | |
| گفت گیرم کز تو ظلما بستدند | قاصد خون من مسکین شدند |