| صوفیی در خانقاه از ره رسید | مرکب خود برد و در آخر کشید | |
| آبکش داد و علف از دست خویش | نه چنان صوفی که ما گفتیم پیش | |
| احتیاطش کرد از سهو و خباط | چون قضا آید چه سودست احتیاط | |
| صوفیان تقصیر بودند و فقیر | کاد فقر ان یعی کفرا یبیر | |
| ای توانگر که تو سیری هین مخند | بر کژی آن فقیر دردمند | |
| از سر تقصیر آن صوفی رمه | خرفروشی در گرفتند آن همه | |
| کز ضرورت هست مرداری مباح | بس فسادی کز ضرورت شد صلاح | |
| هم در آن دم آن خرک بفروختند | لوت آوردند و شمع افروختند | |
| ولوله افتاد اندر خانقه | کامشبان لوت و سماعست و شره | |
| چند ازین صبر و ازین سه روزه چند | چند ازین زنبیل و این دریوزه چند | |
| ما هم از خلقیم و جان داریم ما | دولت امشب میهمان داریم ما | |
| تخم باطل را از آن میکاشتند | کانک آن جان نیست جان پنداشتند | |
| وان مسافر نیز از راه دراز | خسته بود و دید آن اقبال و ناز | |
| صوفیانش یک بیک بنواختند | نرد خدمتهای خوش میباختند | |
| گفت چون میدید میلانش بوی | گر طرب امشب نخواهم کرد کی | |
| لوت خوردند و سماع آغاز کرد | خانقه تا سقف شد پر دود و گرد | |
| دود مطبخ گرد آن پا کوفتن | ز اشتیاق و وجد جان آشوفتن | |
| گاه دستافشان قدم میکوفتند | گه به سجده صفه را میروفتند | |
| دیر یابد صوفی آز از روزگار | زان سبب صوفی بود بسیارخوار | |
| جز مگر آن صوفیی کز نور حق | سیر خورد او فارغست از ننگ دق |