| آن چه چشمست آن که بیناییش نیست | ز امتحانها جز که رسواییش نیست | |
| سهو باشد ظنها را گاه گاه | این چه ظنست این که کور آمد ز راه | |
| دیده آ بر دیگران نوحه‌گری | مدتی بنشین و بر خود می‌گری | |
| ز ابر گریان شاخ سبز و تر شود | زانک شمع از گریه روشن‌تر شود | |
| هر کجا نوحه کنند آنجا نشین | زانک تو اولیتری اندر حنین | |
| زانک ایشان در فراق فانی‌اند | غافل از لعل بقای کانی‌اند | |
| زانک بر دل نقش تقلیدست بند | رو به آب چشم بندش را برند | |
| زانک تقلید آفت هر نیکویست | که بود تقلید اگر کوه قویست | |
| گر ضریری لمترست و تیز خشم | گوشت‌پاره‌ش دان چو او را نیست چشم | |
| گر سخن گوید ز مو باریکتر | آن سرش را زان سخن نبود خبر | |
| مستیی دارد ز گفت خود ولیک | از بر وی تا بمی راهیست نیک | |
| همچو جویست او نه او آبی خورد | آب ازو بر آب‌خوران بگذرد | |
| آب در جو زان نمی‌گیرد قرار | زانک آن جو نیست تشنه و آب‌خوار | |
| همچو نایی ناله‌ی زاری کند | لیک بیگار خریداری کند | |
| نوحه‌گر باشد مقلد در حدیث | جز طمع نبود مراد آن خبیث | |
| نوحه‌گر گوید حدیث سوزناک | لیک کو سوز دل و دامان چاک | |
| از محقق تا مقلد فرقهاست | کین چو داوودست و آن دیگر صداست | |
| منبع گفتار این سوزی بود | وان مقلد کهنه‌آموزی بود | |
| هین مشو غره بدان گفت حزین | بار بر گاوست و بر گردون حنین | |
| هم مقلد نیست محروم از ثواب | نوحه‌گر را مزد باشد در حساب |