| گفت او را کوترو حلوا بچند | گفت کودک نیم دینار و ادند | |
| گفت نه از صوفیان افزون مجو | نیم دینارت دهم دیگر مگو | |
| او طبق بنهاد اندر پیش شیخ | تو ببین اسرار سر اندیش شیخ | |
| کرد اشارت با غریمان کین نوال | نک تبرک خوش خورید این را حلال | |
| چون طبق خالی شد آن کودک ستد | گفت دینارم بده ای با خرد | |
| شیخ گفتا از کجا آرم درم | وام دارم می‌روم سوی عدم | |
| کودک از غم زد طبق را بر زمین | ناله و گریه بر آورد و حنین | |
| می‌گریست از غبن کودک های های | کای مرا بشکسته بودی هر دو پای | |
| کاشکی من گرد گلخن گشتمی | بر در این خانقه نگذشتمی | |
| صوفیان طبل‌خوار لقمه‌جو | سگ‌دلان و همچو گربه روی‌شو | |
| از غریو کودک آنجا خیر و شر | گرد آمد گشت بر کودک حشر | |
| پیش شیخ آمد که ای شیخ درشت | تو یقین دان که مرا استاد کشت | |
| گر روم من پیش او دست تهی | او مرا بکشد اجازت می‌دهی | |
| وان غریمان هم بانکار و جحود | رو به شیخ آورده کین باری چه بود | |
| مال ما خوردی مظالم می‌بری | از چه بود این ظلم دیگر بر سری | |
| تا نماز دیگر آن کودک گریست | شیخ دیده بست و در وی ننگریست | |
| شیخ فارغ از جفا و از خلاف | در کشیده روی چون مه در لحاف | |
| با ازل خوش با اجل خوش شادکام | فارغ از تشنیع و گفت خاص و عام | |
| آنک جان در روی او خندد چو قند | از ترش‌رویی خلقش چه گزند | |
| آنک جان بوسه دهد بر چشم او | کی خورد غم از فلک وز خشم او |