| آنک تو مستش کنی و شیرگیر | گر ز مستی کژ رود عذرش پذیر | |
| گرچه ناخن رفت چون باشی مرا | بر کنم من پرچم خورشید را | |
| ورچه پرم رفت چون بنوازیم | چرخ بازی گم کند در بازیم | |
| گر کمر بخشیم که را بر کنم | گر دهی کلکی علمها بشکنم | |
| آخر از پشه نه کم باشد تنم | ملک نمرودی به پر برهم زنم | |
| در ضعیفی تو مرا بابیل گیر | هر یکی خصم مرا چون پیل گیر | |
| قدر فندق افکنم بندق حریق | بندقم در فعل صد چون منجنیق | |
| گرچه سنگم هست مقدار نخود | لیک در هیجا نه سر ماند نه خود | |
| موسی آمد در وغا با یک عصاش | زد بر آن فرعون و بر شمشیرهاش | |
| هر رسولی یک‌تنه کان در زدست | بر همه آفاق تنها بر زدست | |
| نوح چون شمشیر در خواهید ازو | موج طوفان گشت ازو شمشیرخو | |
| احمدا خود کیست اسپاه زمین | ماه بین بر چرخ و بشکافش جبین | |
| تا بداند سعد و نحس بی‌خبر | دور تست این دور نه دور قمر | |
| دور تست ایرا که موسی کلیم | آرزو می‌برد زین دورت مقیم | |
| چونک موسی رونق دور تو دید | کاندرو صبح تجلی می‌دمید | |
| گفت یا رب آن چه دور رحمتست | آن گذشت از رحمت آنجا ریتست | |
| غوطه ده موسی خود را در بحار | از میان دوره‌ی احمد بر آر | |
| گفت یا موسی بدان بنمودمت | راه آن خلوت بدان بگشودمت | |
| که تو زان دوری درین دور ای کلیم | پا بکش زیرا درازست این گلیم | |
| من کریمم نان نمایم بنده را | تا بگریاند طمع آن زنده را |