| دین نه آن بازیست کو از شه گریخت | سوی آن کمپیر کو می آرد بیخت | |
| تا که تتماجی پزد اولاد را | دید آن باز خوش خوشزاد را | |
| پایکش بست و پرش کوتاه کرد | ناخنش ببرید و قوتش کاه کرد | |
| گفت نااهلان نکردندت بساز | پر فزود از حد و ناخن شد دراز | |
| دست هر نااهل بیمارت کند | سوی مادر آ که تیمارت کند | |
| مهر جاهل را چنین دان ای رفیق | کژ رود جاهل همیشه در طریق | |
| روز شه در جست و جو بیگاه شد | سوی آن کمپیر و آن خرگاه شد | |
| دید ناگه باز را در دود و گرد | شه برو بگریست زار و نوحه کرد | |
| گفت هرچند این جزای کار تست | که نباشی در وفای ما درست | |
| چون کنی از خلد زی دوزخ فرار | غافل از لا یستوی اصحاب نار | |
| این سزای آنک از شاه خبیر | خیره بگریزد بخانهی گندهپیر | |
| باز میمالید پر بر دست شاه | بی زبان میگفت من کردم گناه | |
| پس کجا زارد کجا نالد لیم | گر تو نپذیری بجز نیک ای کریم | |
| لطف شه جان را جنایتجو کند | زانک شه هر زشت را نیکو کند | |
| رو مکن زشتی که نیکیهای ما | زشت آمد پیش آن زیبای ما | |
| خدمت خود را سزا پنداشتی | تو لوای جرم از آن افراشتی | |
| چون ترا ذکر و دعا دستور شد | زان دعا کردن دلت مغرور شد | |
| همسخن دیدی تو خود را با خدا | ای بسا کو زین گمان افتد جدا | |
| گرچه با تو شه نشیند بر زمین | خویشتن بشناس و نیکوتر نشین | |
| باز گفت ای شه پشیمان میشوم | توبه کردم نو مسلمان میشوم |