| طبله‌ها بشکست و جانها ریختند | نیک و بد درهمدگر آمیختند | |
| حق فرستاد انبیا را با ورق | تا گزید این دانه‌ها را بر طبق | |
| پیش ازیشان ما همه یکسان بدیم | کس ندانستی که ما نیک و بدیم | |
| قلب و نیکو در جهان بودی روان | چون همه شب بود و ما چون شب‌روان | |
| تا بر آمد آفتاب انبیا | گفت ای غش دور شو صافی بیا | |
| چشم داند فرق کردن رنگ را | چشم داند لعل را و سنگ را | |
| چشم داند گوهر و خاشاک را | چشم را زان می‌خلد خاشاکها | |
| دشمن روزند این قلابکان | عاشق روزند آن زرهای کان | |
| زانک روزست آینه‌ی تعریف او | تا ببیند اشرفی تشریف او | |
| حق قیامت را لقب زان روز کرد | روز بنماید جمال سرخ و زرد | |
| پس حقیقت روز سر اولیاست | روز پیش ماهشان چون سایه‌هاست | |
| عکس راز مرد حق دانید روز | عکس ستاریش شام چشم‌دوز | |
| زان سبب فرمود یزدان والضحی | والضحی نور ضمیر مصطفی | |
| قول دیگر کین ضحی را خواست دوست | هم برای آنک این هم عکس اوست | |
| ورنه بر فانی قسم گفتن خطاست | خود فنا چه لایق گفت خداست | |
| از خلیلی لا احب افلین | پس فنا چون خواست رب العالمین | |
| لا احب افلین گفت آن خلیل | کی فنا خواهد ازین رب جلیل | |
| باز واللیل است ستاری او | وان تن خاکی زنگاری او | |
| آفتابش چون برآمد زان فلک | با شب تن گفت هین ما ودعک | |
| وصل پیدا گشت از عین بلا | زان حلاوت شد عبارت ما قلی |