| باز می‌دید آن خرش در راه‌رو | گه به چاهی می‌فتاد و گه بگو | |
| گونه‌گون می‌دید ناخوش واقعه | فاتحه می‌خواند او والقارعه | |
| گفت چاره چیست یاران جسته‌اند | رفته‌اند و جمله درها بسته‌اند | |
| باز می‌گفت ای عجب آن خادمک | نه که با ما گشت هم‌نان و نمک | |
| من نکردم با وی الا لطف و لین | او چرا با من کند برعکس کین | |
| هر عداوت را سبب باید سند | ورنه جنسیت وفا تلقین کند | |
| باز می‌گفت آدم با لطف و جود | کی بر آن ابلیس جوری کرده بود | |
| آدمی مر مار و کزدم را چه کرد | کو همی‌خواهد مرورا مرگ و درد | |
| گرگ را خود خاصیت بدریدنست | این حسد در خلق آخر روشنست | |
| باز می‌گفت این گمان بد خطاست | بر برادر این چنین ظنم چراست | |
| باز گفتی حزم س الظن تست | هر که بدظن نیست کی ماند درست | |
| صوفی اندر وسوسه وان خر چنان | که چنین بادا جزای دشمنان | |
| آن خر مسکین میان خاک و سنگ | کژ شده پالان دریده پالهنگ | |
| کشته از ره جمله‌ی شب بی علف | گاه در جان کندن و گه در تلف | |
| خر همه شب ذکر می‌کرد ای اله | جو رها کردم کم از یک مشت کاه | |
| با زبان حال می‌گفت ای شیوخ | رحمتی که سوختم زین خام شوخ | |
| آنچ آن خر دید از رنج و عذاب | مرغ خاکی بیند اندر سیل آب | |
| بس به پهلو گشت آن شب تا سحر | آن خر بیچاره از جوع البقر | |
| روز شد خادم بیامد بامداد | زود پالان جست بر پشتش نهاد | |
| خر فروشانه دو سه زخمش بزد | کرد با خر آنچ زان سگ می‌سزد |