| ماه روزه گشت در عهد عمر | بر سر کوهی دویدند آن نفر | |
| تا هلال روزه را گیرند فال | آن یکی گفت ای عمر اینک هلال | |
| چون عمر بر آسمان مه را ندید | گفت کین مه از خیال تو دمید | |
| ورنه من بیناترم افلاک را | چون نمیبینم هلال پاک را | |
| گفت تر کن دست و بر ابرو بمال | آنگهان تو در نگر سوی هلال | |
| چونک او تر کرد ابرو مه ندید | گفت ای شه نیست مه شد ناپدید | |
| گفت آری موی ابرو شد کمان | سوی تو افکند تیری از گمان | |
| چون یکی مو کژ شد او را راه زد | تا به دعوی لاف دید ماه زد | |
| موی کژ چون پردهی گردون بود | چون همه اجزات کژ شد چون بود | |
| راست کن اجزات را از راستان | سر مکش ای راسترو ز آن آستان | |
| هم ترازو را ترازو راست کرد | هم ترازو را ترازو کاست کرد | |
| هر که با ناراستان همسنگ شد | در کمی افتاد و عقلش دنگ شد | |
| رو اشداء علیالکفار باش | خاک بر دلداری اغیار پاش | |
| بر سر اغیار چون شمشیر باش | هین مکن روباهبازی شیر باش | |
| تا ز غیرت از تو یاران نسکلند | زانک آن خاران عدو این گلند | |
| آتش اندر زن به گرگان چون سپند | زانک آن گرگان عدو یوسفند | |
| جان بابا گویدت ابلیس هین | تا بدم بفریبدت دیو لعین | |
| این چنین تلبیس با بابات کرد | آدمی را این سیهرخ مات کرد | |
| بر سر شطرنج چستست این غراب | تو مبین بازی به چشم نیمخواب | |
| زانک فرزینبندها داند بسی | که بگیرد در گلویت چون خسی |