| قسم باطل باطلان را می‌کشند | باقیان از باقیان هم سرخوشند | |
| ناریان مر ناریان را جاذب‌اند | نوریان مر نوریان را طالب‌اند | |
| چشم چون بستی ترا جان کند نیست | چشم را از نور روزن صبر نیست | |
| چشم چون بستی ترا تاسه گرفت | نور چشم از نور روزن کی شکفت | |
| تاسه‌ی تو جذب نور چشم بود | تا بپیوندد به نور روز زود | |
| چشم باز ار تاسه گیرد مر ترا | دانک چشم دل ببستی بر گشا | |
| آن تقاضای دو چشم دل شناس | کو همی‌جوید ضیای بی‌قیاس | |
| چون فراق آن دو نور بی‌ثبات | تاسه آوردت گشادی چشمهات | |
| پس فراق آن دو نور پایدار | تا سه می‌آرد مر آن را پاس دار | |
| او چو می‌خواند مرا من بنگرم | لایق جذبم و یا بد پیکرم | |
| گر لطیفی زشت را در پی کند | تسخری باشد که او بر وی کند | |
| کی ببینم روی خود را ای عجب | تا چه رنگم همچو روزم یا چو شب | |
| نقش جان خویش من جستم بسی | هیچ می‌ننمود نقشم از کسی | |
| گفتم آخر آینه از بهر چیست | تا بداند هر کسی کو چیست و کیست | |
| آینه‌ی آهن برای پوستهاست | آینه‌ی سیمای جان سنگی‌بهاست | |
| آینه‌ی جان نیست الا روی یار | روی آن یاری که باشد زان دیار | |
| گفتم ای دل آینه‌ی کلی بجو | رو به دریا کار بر ناید بجو | |
| زین طلب بنده به کوی تو رسید | درد مریم را به خرمابن کشید | |
| دیده‌ی تو چون دلم را دیده شد | شد دل نادیده غرق دیده شد | |
| آینه‌ی کلی ترا دیدم ابد | دیدم اندر چشم تو من نقش خود |