| زانک بی گلزار بلبل خامشست | غیبت خورشید بیداری‌کشست | |
| آفتابا ترک این گلشن کنی | تا که تحت الارض را روشن کنی | |
| آفتاب معرفت را نقل نیست | مشرق او غیر جان و عقل نیست | |
| خاصه خورشید کمالی کان سریست | روز و شب کردار او روشن‌گریست | |
| مطلع شمس آی گر اسکندری | بعد از آن هرجا روی نیکو فری | |
| بعد از آن هر جا روی مشرق شود | شرقها بر مغربت عاشق شود | |
| حس خفاشت سوی مغرب دوان | حس درپاشت سوی مشرق روان | |
| راه حس راه خرانست ای سوار | ای خران را تو مزاحم شرم دار | |
| پنج حسی هست جز این پنج حس | آن چو زر سرخ و این حسها چو مس | |
| اندر آن بازار کاهل محشرند | حس مس را چون حس زر کی خرند | |
| حس ابدان قوت ظلمت می‌خورد | حس جان از آفتابی می‌چرد | |
| ای ببرده رخت حسها سوی غیب | دست چون موسی برون آور ز جیب | |
| ای صفاتت آفتاب معرفت | و آفتاب چرخ بند یک صفت | |
| گاه خورشیدی و گه دریا شوی | گاه کوه قاف و گه عنقا شوی | |
| تو نه این باشی نه آن در ذات خویش | ای فزون از وهمها وز بیش بیش | |
| روح با علمست و با عقلست یار | روح را با تازی و ترکی چه کار | |
| از تو ای بی نقش با چندین صور | هم مشبه هم موحد خیره‌سر | |
| گه مشبه را موحد می‌کند | گه موحد را صور ره می‌زند | |
| گه ترا گوید ز مستی بوالحسن | یا صغیر السن یا رطب البدن | |
| گاه نقش خویش ویران می‌کند | آن پی تنزیه جانان می‌کند |