| نفس با نفس دگر چون یار شد | عقل جزوی عاطل و بی‌کار شد | |
| چون ز تنهایی تو نومیدی شوی | زیر سایه‌ی یار خورشیدی شوی | |
| رو بجو یار خدایی را تو زود | چون چنان کردی خدا یار تو بود | |
| آنک در خلوت نظر بر دوختست | آخر آن را هم ز یار آموختست | |
| خلوت از اغیار باید نه ز یار | پوستین بهر دی آمد نه بهار | |
| عقل با عقل دگر دوتا شود | نور افزون گشت و ره پیدا شود | |
| نفس با نفس دگر خندان شود | ظلمت افزون گشت و ره پنهان شود | |
| یار چشم تست ای مرد شکار | از خس و خاشاک او را پاک دار | |
| هین بجاروب زبان گردی مکن | چشم را از خس ره‌آوردی مکن | |
| چونک ممن آینه‌ی ممن بود | روی او ز آلودگی ایمن بود | |
| یار آیینست جان را در حزن | در رخ آیینه ای جان دم مزن | |
| تا نپوشد روی خود را در دمت | دم فرو خوردن بباید هر دمت | |
| کم ز خاکی چونک خاکی یار یافت | از بهاری صد هزار انوار یافت | |
| آن درختی کو شود با یار جفت | از هوای خوش ز سر تا پا شکفت | |
| در خزان چون دید او یار خلاف | در کشید او رو و سر زیر لحاف | |
| گفت یار بد بلا آشفتنست | چونک او آمد طریقم خفتنست | |
| پس بخسپم باشم از اصحاب کهف | به ز دقیانوس آن محبوس لهف | |
| یقظه‌شان مصروف دقیانوس بود | خوابشان سرمایه‌ی ناموس بود | |
| خواب بیداریست چون با دانشست | وای بیداری که با نادان نشست | |
| چونک زاغان خیمه بر بهمن زدند | بلبلان پنهان شدند و تن زدند |