| من چنان مردم که بر خونی خویش | نوش لطف من نشد در قهر نیش | |
| گفت پیغامبر به گوش چاکرم | کو برد روزی ز گردن این سرم | |
| کرد آگه آن رسول از وحی دوست | که هلاکم عاقبت بر دست اوست | |
| او همی‌گوید بکش پیشین مرا | تا نیاید از من این منکر خطا | |
| من همی‌گویم چو مرگ من ز تست | با قضا من چون توانم حیله جست | |
| او همی‌افتد به پیشم کای کریم | مر مرا کن از برای حق دو نیم | |
| تا نه آید بر من این انجام بد | تا نسوزد جان من بر جان خود | |
| من همی گویم برو جف القلم | زان قلم بس سرنگون گردد علم | |
| هیچ بغضی نیست در جانم ز تو | زانک این را من نمی‌دانم ز تو | |
| آلت حقی تو فاعل دست حق | چون زنم بر آلت حق طعن و دق | |
| گفت او پس آن قصاص از بهر چیست | گفت هم از حق و آن سر خفیست | |
| گر کند بر فعل خود او اعتراض | ز اعتراض خود برویاند ریاض | |
| اعتراض او را رسد بر فعل خود | زانک در قهرست و در لطف او احد | |
| اندرین شهر حوادث میر اوست | در ممالک مالک تدبیر اوست | |
| آلت خود را اگر او بشکند | آن شکسته گشته را نیکو کند | |
| رمز ننسخ آیة او ننسها | نات خیرا در عقب می‌دان مها | |
| هر شریعت را که حق منسوخ کرد | او گیا برد و عوض آورد ورد | |
| شب کند منسوخ شغل روز را | بین جمادی خرد افروز را | |
| باز شب منسوخ شد از نور روز | تا جمادی سوخت زان آتش‌فروز | |
| گرچه ظلمت آمد آن نوم و سبات | نه درون ظلمتست آب حیات |