| اندر آ اکنون که رستی از خطر | سنگ بودی کیمیا کردت گهر | |
| رسته‌ای از کفر و خارستان او | چون گلی بشکف به سروستان هو | |
| تو منی و من توم ای محتشم | تو علی بودی علی را چون کشم | |
| معصیت کردی به از هر طاعتی | آسمان پیموده‌ای در ساعتی | |
| بس خجسته معصیت کان کرد مرد | نه ز خاری بر دمد اوراق ورد | |
| نه گناه عمر و قصد رسول | می‌کشیدش تا بدرگاه قبول | |
| نه بسحر ساحران فرعونشان | می‌کشید و گشت دولت عونشان | |
| گر نبودی سحرشان و آن جحود | کی کشیدیشان به فرعون عنود | |
| کی بدیدندی عصا و معجزات | معصیت طاعت شد ای قوم عصات | |
| ناامیدی را خدا گردن زدست | چون گنه مانند طاعت آمدست | |
| چون مبدل می‌کند او سیت | طاعتی‌اش می‌کند رغم وشات | |
| زین شود مرجوم شیطان رجیم | وز حسد او بطرقد گردد دو نیم | |
| او بکوشد تا گناهی پرورد | زان گنه ما را به چاهی آورد | |
| چون ببیند کان گنه شد طاعتی | گردد او را نامبارک ساعتی | |
| اندر آ من در گشادم مر ترا | تف زدی و تحفه دادم مر ترا | |
| مر جفاگر را چنینها می‌دهم | پیش پای چپ چه سان سر می‌نهم | |
| پس وفاگر را چه بخشم تو بدان | گنجها و ملکهای جاودان |