| از غلط ایمن شوند و از ذهول | بانگ مه غالب شود بر بانگ غول | |
| ماه بی گفتن چو باشد رهنما | چون بگوید شد ضیا اندر ضیا | |
| چون تو بابی آن مدینه‌ی علم را | چون شعاعی آفتاب حلم را | |
| باز باش ای باب بر جویای باب | تا رسد از تو قشور اندر لباب | |
| باز باش ای باب رحمت تا ابد | بارگاه ما له کفوا احد | |
| هر هوا و ذره‌ای خود منظریست | نا گشاده کی گود کانجا دریست | |
| تا بنگشاید دری را دیدبان | در درون هرگز نجنبد این گمان | |
| چون گشاده شد دری حیران شود | مرغ اومید و طمع پران شود | |
| غافلی ناگه به ویران گنج یافت | سوی هر ویران از آن پس می‌شتافت | |
| تا ز درویشی نیابی تو گهر | کی گهر جویی ز درویشی دگر | |
| سالها گر ظن دود با پای خویش | نگذرد ز اشکاف بینیهای خویش | |
| تا ببینی نایدت از غیب بو | غیر بینی هیچ می‌بینی بگو |