| هیچ بی‌تاویل این را در پذیر | تا در آید در گلو چون شهد و شیر | |
| زانک تاویلست وا داد عطا | چونک بیند آن حقیقت را خطا | |
| آن خطا دیدن ز ضعف عقل اوست | عقل کل مغزست و عقل جزو پوست | |
| خویش را تاویل کن نه اخبار را | مغز را بد گوی نه گلزار را | |
| ای علی که جمله عقل و دیده‌ای | شمه‌ای واگو از آنچ دیده‌ای | |
| تیغ حلمت جان ما را چاک کرد | آب علمت خاک ما را پاک کرد | |
| بازگو دانم که این اسرار هوست | زانک بی شمشیر کشتن کار اوست | |
| صانع بی آلت و بی جارحه | واهب این هدیه‌های رابحه | |
| صد هزاران می چشاند هوش را | که خبر نبود دو چشم و گوش را | |
| باز گو ای باز عرش خوش‌شکار | تا چه دیدی این زمان از کردگار | |
| چشم تو ادراک غیب آموخته | چشمهای حاضران بر دوخته | |
| آن یکی ماهی همی‌بیند عیان | وان یکی تاریک می‌بیند جهان | |
| وان یکی سه ماه می‌بیند بهم | این سه کس بنشسته یک موضع نعم | |
| چشم هر سه باز و گوش هر سه تیز | در تو آویزان و از من در گریز | |
| سحر عین است این عجب لطف خفیست | بر تو نقش گرگ و بر من یوسفیست | |
| عالم ار هجده هزارست و فزون | هر نظر را نیست این هجده زبون | |
| راز بگشا ای علی مرتضی | ای پس س القضا حسن القضا | |
| یا تو واگو آنچ عقلت یافتست | یا بگویم آنچ برمن تافتست | |
| از تو بر من تافت چون داری نهان | می‌فشانی نور چون مه بی زبان | |
| لیک اگر در گفت آید قرص ماه | شب روان را زودتر آرد به راه |