| از علی آموز اخلاص عمل | شیر حق را دان مطهر از دغل | |
| در غزا بر پهلوانی دست یافت | زود شمشیری بر آورد و شتافت | |
| او خدو انداخت در روی علی | افتخار هر نبی و هر ولی | |
| آن خدو زد بر رخی که روی ماه | سجده آرد پیش او در سجده‌گاه | |
| در زمان انداخت شمشیر آن علی | کرد او اندر غزااش کاهلی | |
| گشت حیران آن مبارز زین عمل | وز نمودن عفو و رحمت بی‌محل | |
| گفت بر من تیغ تیز افراشتی | از چه افکندی مرا بگذاشتی | |
| آن چه دیدی بهتر از پیکار من | تا شدی تو سست در اشکار من | |
| آن چه دیدی که چنین خشمت نشست | تا چنان برقی نمود و باز جست | |
| آن چه دیدی که مرا زان عکس دید | در دل و جان شعله‌ای آمد پدید | |
| آن چه دیدی برتر از کون و مکان | که به از جان بود و بخشیدیم جان | |
| در شجاعت شیر ربانیستی | در مروت خود کی داند کیستی | |
| در مروت ابر موسیی بتیه | کمد از وی خوان و نان بی‌شبیه | |
| ابرها گندم دهد کان را بجهد | پخته و شیرین کند مردم چو شهد | |
| ابر موسی پر رحمت بر گشاد | پخته و شیرین بی زحمت بداد | |
| از برای پخته‌خواران کرم | رحمتش افراخت در عالم علم | |
| تا چهل سال آن وظیفه و آن عطا | کم نشد یک روز زان اهل رجا | |
| تا هم ایشان از خسیسی خاستند | گندنا و تره و خس خواستند | |
| امت احمد که هستید از کرام | تا قیامت هست باقی آن طعام | |
| چون ابیت عند ربی فاش شد | یطعم و یسقی کنایت ز آش شد |