| خلق را دو دیده در خاک و ممات | صد گمان دارند در آب حیات | |
| جهد کن تا صد گمان گردد نود | شب برو ور تو بخسپی شب رود | |
| در شب تاریک جوی آن روز را | پیش کن آن عقل ظلمت‌سوز را | |
| در شب بدرنگ بس نیکی بود | آب حیوان جفت تاریکی بود | |
| سر ز خفتن کی توان برداشتن | با چنین صد تخم غفلت کاشتن | |
| خواب مرده لقمه مرده یار شد | خواجه خفت و دزد شب بر کار شد | |
| تو نمی‌دانی که خصمانت کیند | ناریان خصم وجود خاکیند | |
| نار خصم آب و فرزندان اوست | همچنانک آب خصم جان اوست | |
| آب آتش را کشد زیرا که او | خصم فرزندان آبست و عدو | |
| بعد از آن این نار نار شهوتست | کاندرو اصل گناه و زلتست | |
| نار بیرونی ببی بفسرد | نار شهوت تا به دوزخ می‌برد | |
| نار شهوت می‌نیارامد بب | زانک دارد طبع دوزخ در عذاب | |
| نار شهوت را چه چاره نور دین | نورکم اطفاء نار الکافرین | |
| چه کشد این نار را نور خدا | نور ابراهیم را ساز اوستا | |
| تا ز نار نفس چون نمرود تو | وا رهد این جسم همچون عود تو | |
| شهوت ناری براندن کم نشد | او بماندن کم شود بی هیچ بد | |
| تا که هیزم می‌نهی بر آتشی | کی بمیرد آتش از هیزم‌کشی | |
| چونک هیزم باز گیری نار مرد | زانک تقوی آب سوی نار برد | |
| کی سیه گردد ز آتش روی خوب | کو نهد گلگونه از تقوی القلوب |