| زید را اکنون نیابی کو گریخت | جست از صف نعال و نعل ریخت | |
| تو که باشی زید هم خود را نیافت | همچو اختر که برو خورشید تافت | |
| نه ازو نقشی بیابی نه نشان | نه کهی یابی به راه کهکشان | |
| شد حواس و نطق بابایان ما | محو نور دانش سلطان ما | |
| حسها و عقلهاشان در درون | موج در موج لدینا محضرون | |
| چون بیاید صبح وقت بار شد | انجم پنهان شده بر کار شد | |
| بیهشان را وا دهد حق هوشها | حلقه حلقه حلقه‌ها در گوشها | |
| پای‌کوبان دست‌افشان در ثنا | ناز نازان ربنا احییتنا | |
| آن جلود و آن عظام ریخته | فارسان گشته غبار انگیخته | |
| حمله آرند از عدم سوی وجود | در قیامت هم شکور و هم کنود | |
| سر چه می‌پیچی کنی نادیده‌ای | در عدم ز اول نه سر پیچیده‌ای | |
| در عدم افشرده بودی پای خویش | که مرا کی بر کند از جای خویش | |
| می‌نبینی صنع ربانیت را | که کشید او موی پیشانیت را | |
| تا کشیدت اندرین انواع حال | که نبودت در گمان و در خیال | |
| آن عدم او را هماره بنده است | کار کن دیوا سلیمان زنده است | |
| دیو می‌سازد جفان کالجواب | زهره نه تا دفع گوید یا جواب | |
| خویش را بین چون همی‌لرزی ز بیم | مر عدم را نیز لرزان دان مقیم | |
| ور تو دست اندر مناصب می‌زنی | هم ز ترس است آن که جانی می‌کنی | |
| هرچه جز عشق خدای احسنست | گر شکرخواریست آن جان کندنست | |
| چیست جان کندن سوی مرگ آمدن | دست در آب حیاتی نازدن |