| این سخن پایان ندارد خیز زید | بر براق ناطقه بر بند قید | |
| ناطقه چون فاضح آمد عیب را | می‌دراند پرده‌های غیب را | |
| غیب مطلوب حق آمد چند گاه | این دهل زن را بران بر بند راه | |
| تگ مران درکش عنان مستور به | هر کس از پندار خود مسرور به | |
| حق همی‌خواهد که نومیدان او | زین عبادت هم نگردانند رو | |
| هم باومیدی مشرف می‌شوند | چند روزی در رکابش می‌دوند | |
| خواهد آن رحمت بتابد بر همه | بر بد و نیک از عموم مرحمه | |
| حق همی‌خواهد که هر میر و اسیر | با رجا و خوف باشند و حذیر | |
| این رجا و خوف در پرده بود | تا پس این پرده پرورده شود | |
| چون دریدی پرده کو خوف و رجا | غیب را شد کر و فری بر ملا | |
| بر لب جو برد ظنی یک فتی | که سلیمانست ماهی‌گیر ما | |
| گر ویست این از چه فردست و خفیست | ورنه سیمای سلیمانیش چیست | |
| اندرین اندیشه می‌بود او دو دل | تا سلیمان گشت شاه و مستقل | |
| دیو رفت از ملک و تخت او گریخت | تیغ بختش خون آن شیطان بریخت | |
| کرد در انگشت خود انگشتری | جمع آمد لشکر دیو و پری | |
| آمدند از بهر نظاره رجال | در میانشان آنک بد صاحب‌خیال | |
| چون در انگشتش بدید انگشتری | رفت اندیشه و گمانش یکسری | |
| وهم آنگاهست کان پوشیده است | این تحری از پی نادیده است | |
| شد خیال غایب اندر سینه زفت | چونک حاضر شد خیال او برفت | |
| گر سمای نور بی باریده نیست | هم زمین تار بی بالیده نیست |