| او مگر ینظر بنور الله بود | کاندرون پوست او را ره بود | |
| اصل آب نطفه اسپیدست و خوش | لیک عکس جان رومی و حبش | |
| می‌دهد رنگ احسن التقویم را | تا به اسفل می‌برد این نیم را | |
| این سخن پایان ندارد باز ران | تا نمانیم از قطار کاروان | |
| یوم تبیض و تسود وجوه | ترک و هندو شهره گردد زان گروه | |
| در رحم پیدا نباشد هند و ترک | چونک زاید بیندش زار و سترگ | |
| جمله را چون روز رستاخیز من | فاش می‌بینم عیان از مرد و زن | |
| هین بگویم یا فرو بندم نفس | لب گزیدش مصطفی یعنی که بس | |
| یا رسول الله بگویم سر حشر | در جهان پیدا کنم امروز نشر | |
| هل مرا تا پرده‌ها را بر درم | تا چو خورشیدی بتابد گوهرم | |
| تا کسوف آید ز من خورشید را | تا نمایم نخل را و بید را | |
| وا نمایم راز رستاخیز را | نقد را و نقد قلب‌آمیز را | |
| دستها ببریده اصحاب شمال | وا نمایم رنگ کفر و رنگ آل | |
| وا گشایم هفت سوراخ نفاق | در ضیای ماه بی خسف و محاق | |
| وا نمایم من پلاس اشقیا | بشنوانم طبل و کوس انبیا | |
| دوزخ و جنات و برزخ در میان | پیش چشم کافران آرم عیان | |
| وا نمایم حوض کوثر را به جوش | کاب بر روشان زند بانگش به گوش | |
| وان کسان که تشنه بر گردش دوان | گشته‌اند این دم نمایم من عیان | |
| می‌بساید دوششان بر دوش من | نعره‌هاشان می‌رسد در گوش من | |
| اهل جنت پیش چشمم ز اختیار | در کشیده یک‌دگر را در کنار |