| گفت پیغامبر صباحی زید را | کیف اصبحت ای رفیق با صفا | |
| گفت عبدا ممنا باز اوش گفت | کو نشان از باغ ایمان گر شکفت | |
| گفت تشنه بوده‌ام من روزها | شب نخفتستم ز عشق و سوزها | |
| تا ز روز و شب گذر کردم چنان | که ز اسپر بگذرد نوک سنان | |
| که از آن سو جمله‌ی ملت یکیست | صد هزاران سال و یک ساعت یکیست | |
| هست ازل را و ابد را اتحاد | عقل را ره نیست آن سو ز افتقاد | |
| گفت ازین ره کو ره‌آوردی بیار | در خور فهم و عقول این دیار | |
| گفت خلقان چون ببینند آسمان | من ببینم عرش را با عرشیان | |
| هشت جنت هفت دوزخ پیش من | هست پیدا همچو بت پیش شمن | |
| یک بیک وا می‌شناسم خلق را | همچو گندم من ز جو در آسیا | |
| که بهشتی کیست و بیگانه کیست | پیش من پیدا چو مار و ماهیست | |
| این زمان پیدا شده بر این گروه | یوم تبیض و تسود وجوه | |
| پیش ازین هرچند جان پر عیب بود | در رحم بود و ز خلقان غیب بود | |
| الشقی من شقی فی بطن الام | من سمات الجسم یعرف حالهم | |
| تن چو مادر طفل جان را حامله | مرگ درد زادنست و زلزله | |
| جمله جانهای گذشته منتظر | تا چگونه زاید آن جان بطر | |
| زنگیان گویند خود از ماست او | رومیان گویند بس زیباست او | |
| چون بزاید در جهان جان و جود | پس نماند اختلاف بیض و سود | |
| گر بود زنگی برندش زنگیان | روم را رومی برد هم از میان | |
| تا نزاد او مشکلات عالمست | آنک نازاده شناسد او کمست |