| گرچه آن صورت نگنجد در فلک | نه بعرش و فرش و دریا و سمک | |
| زانک محدودست و معدودست آن | آینه‌ی دل را نباشد حد بدان | |
| عقل اینجا ساکت آمد یا مضل | زانک دل یا اوست یا خود اوست دل | |
| عکس هر نقشی نتابد تا ابد | جز ز دل هم با عدد هم بی عدد | |
| تا ابد هر نقش نو کاید برو | می‌نماید بی حجابی اندرو | |
| اهل صیقل رسته‌اند از بوی و رنگ | هر دمی بینند خوبی بی درنگ | |
| نقش و قشر علم را بگذاشتند | رایت عین الیقین افراشتند | |
| رفت فکر و روشنایی یافتند | نحر و بحر آشنایی یافتند | |
| مرگ کین جمله ازو در وحشتند | می‌کنند این قوم بر وی ریش‌خند | |
| کس نیابد بر دل ایشان ظفر | بر صدف آید ضرر نه بر گهر | |
| گرچه نحو و فقه را بگذاشتند | لیک محو فقر را بر داشتند | |
| تا نقوش هشت جنت تافتست | لوح دلشان را پذیرا یافتست | |
| برترند از عرش و کرسی و خلا | ساکنان مقعد صدق خدا |